Joke zit met een bedrukt gezicht tegenover me. Ze heeft het gevoel niet tot haar recht te komen. Niet in het contact met vrienden, maar ook niet met collega's.
Ze noemt het voorbeeld van een werkoverleg, waarin ze met collega's brainstormt over hoe ze een probleem zullen aanpakken. Om de beurt brengen ze iets in, ook Joke heeft een idee. Ze is nog niet helemaal uitgesproken of een collega neemt het woord van haar over.
Het gesprek gaat verder, maar Joke heeft zich al teruggetrokken en praat niet meer mee. Ze voelt zich hier rot bij en alleen. “Ik had best een goed voorstel", vond ik zelf, "maar niemand wilde me horen.”
Ik vraag Joke of ze dit herkent, dit gevoel dat niemand haar wil horen. Er komen meer voorbeelden. Ze herkent dit ook uit haar jeugd en ze begint over haar vader.
Joke is acht jaar als haar moeder een tweeling krijgt. Vanaf dat moment gaat alle aandacht van haar ouders naar de verzorging van de twee baby's. Tussen haar vader en moeder gaat het ondertussen niet goed. Als haar vader een baan aanneemt in het buitenland wordt dat de aanleiding om te gaan scheiden.
Joke logeert een aantal keer bij haar vader in het buitenland. Als haar vader na een half jaar een nieuwe vrouw ontmoet en met haar nog een kind krijgt neemt zijn aandacht voor Joke af. Dit is heel pijnlijk voor Joke, zij mist haar vader. "Jij bent het allerberlangrijkte voor mij", had hij vaak heel nadrukkelijk tegen haar gezegd, als ze als heel klein meisje bij hem op schoot zat. Hij hield haar daarna dan even heel stevig vast. Ze kan nog zijn armen en zijn liefde voelen, als ze daaraan denkt.
Joke belt haar vader af en toe op en vraagt hem een paar keer of ze weer mag komen logeren. Maar dat komt eigenlijk nooit uit. Het contact met haar vader wordt al snel minder. Als haar vader Joke niet meer belt stopt Joke zelf ook met bellen.
De pijn die Joke als kind voelde komt naar boven, ze heeft haar vader heel erg gemist. Joke beseft dat ze gestopt is met uitreiken naar haar vader. Het was te pijnlijk voor haar, elke keer als haar vader haar niet hoorde. Joke trok daarbij de conclusie dat zij niet de moeite waard was.
Joke wordt zich bewust van dit stukje verleden, met alle pijnlijke gevoelens die hier bij horen. Ze beseft hierdoor wat er gebeurt op de momenten in haar huidige leven dat ze zich niet gehoord voelt. Ze is steeds beter in staat om bewust de keuze maken om anders te reageren; in plaats van zich terug te trekken herpakt ze zich en blijft meepraten. Ze ervaart dat haar inbreng wel degelijk de moeite waard is. Joke komt hierdoor steeds beter tot haar recht in het contact met anderen.
Lees meer over dit onderwerp Ik zie de wereld zoals ik zelf ben