Draai het eens om; als iemand jou om hulp vraagt, hoe is dat voor je?
Als ik iemand deze vraag stel krijg ik meestal het volgende antwoord: “Ja natuurlijk, als het maar even kan help ik die ander, kleine moeite en graag gedaan!”
Daar zit m dus niet het probleem. We zijn best bereid om een ander te helpen. We hebben er begrip voor als een ander het even niet redt en om hulp vraagt. En het geeft een goed gevoel om iemand een handje te helpen. We zijn over het algemeen graag van betekenis voor de mensen om ons heen.
Dat is wat er nodig is: laat de ander weten dat je het alleen niet redt en even hulp nodig hebt.
Aan die kant staan is ineens een stuk minder makkelijk. Best vreemd eigenlijk; je weet dat de ander, net als jijzelf, waarschijnlijk best bereid is je te helpen, maar je vindt het toch lastig om om hulp te vragen. Hoe kan dat nou eigenlijk? En wat is er gebeurd?
Als kind ben je je aan het ontwikkelen en moet je wel hulp vragen omdat je dingen nog niet zelf kunt. Daar leer je ook veel van. Je hebt ouders die er voor je zijn en je graag met van alles helpen zodat jij tot een zelfstandig mens kunt opgroeien. Kinderen zijn over het algemeen onbevangen in het hulp vragen.
Laten we voorop stellen: als ouder doe je je best om er altijd voor je kind te zijn.
Maar geen enkele ouder is perfect. Een ouder kan er niet altijd op elk moment zijn voor het kind. Als ouder kun je te druk zijn of je aandacht wordt teveel in beslag genomen door iets anders. Of je hebt als ouder zelf niet geleerd hoe dat moet; er voor een ander zijn.
Als kind heb je je ouders hartstikke nodig. Als je als kind niet gekregen hebt wat je nodig had, dan is dat heel pijnlijk op zo’n moment. En die pijn kan maken dat je zomaar een verkeerde conclusie getrokken hebt. “Ik ben het niet waard om hulp te krijgen”, “Het is zwak om om hulp te vragen”, “Ik moet het alleen doen” of “Ik moet het vooral niet laten merken als ik iets niet kan”. Je stopt de pijn diep weg en met deze overtuiging groei je verder op. Hulp vragen is ineens heel lastig of misschien zelfs wel helemaal gestopt.
Zo’n conclusie trek je als kind helemaal niet bewust. Het is de beste keuze op dat moment, voor jou als afhankelijk kind. Je beseft ook niet dat je de pijn verdringt naar je onderbewustzijn, maar het gebeurt wel. Met zo’n overtuiging groei je op en het beïnvloedt je nog steeds als je volwassen bent . Op een onbewust niveau bepaalt het hoe jij in je leven omgaat met hulp vragen. Dat je je er niet bewust van bent dat je leeft met zo’n overtuiging maakt het juist zo lastig. Je kunt er dan niets mee!
Maar er is een weg terug. Heb je problemen met hulp vragen of ontvangen, ga dan op zoek naar je onderliggende overtuigingen. Als dat te lastig is, en dat is het vaak om dat het zo onbewust is, zoek hier dan hulp bij. Wordt je bewust van je onderliggende overtuigingen en de pijn die je vroeger hebt opgelopen. Die pijnlijke gevoelens willen nog steeds gevoeld worden en dat is wat er nodig is. Ook word je je dan bewust van de conclusie die je toen getrokken hebt. Je lichaam is hierin je leidraad en vertelt je heel veel, als je goed luistert.
Met je verstand alleen kom je er vaak niet. Pas als je ook je gevoel erbij betrekt kom je tot een verandering van binnenuit die blijvend is. Je bent je dan bewust van de pijn van vroeger en de overtuiging die je daarop hebt aangenomen. Om dat dit nu bewust is heb je weer een vrije keuze om anders te handelen. Hulp vragen of ontvangen kan dan ineens veel makkelijker gaan!