“Ik ben een meisje van 14 jaar en mijn leven ziet er als volgt uit. Het gezin waarin ik opgroei bestaat uit mijn vader en moeder, mijn vier broers en zussen. Overdag ga ik naar school waar ik optrek met een groepje meiden. Ik doe het goed op school, ben dit jaar zelfs een niveau hoger gestart. In mijn vrije tijd ga ik turnen, zingen in een koor of naar een jeugdclub.
Maar het zegt niets over hoe ik me voel. Ik voel me namelijk tussen al die mensen heel erg eenzaam. Er zijn genoeg mensen om me heen, maar ik heb met niemand echt contact. Ik praat met niemand over hoe ik me voel en wat me bezighoudt. Ik praat niet met mijn ouders of met mijn broers en zussen. Met mijn klasgenoten beweeg ik onopvallend wat mee, waardoor het lijkt of ik meedoe en betrokken ben maar ik neem niet werkelijk deel aan wat er gebeurt. Ik ben niet meer dan een toeschouwer, een muurbloempje. De activiteiten buiten school vullen mijn tijd wat en bezorgen me afleiding, maar ook daar heb ik met niemand echt contact en voel ik me alleen.
Ik ben een meisje dat heel erg op slot zit. Ik leef in een afgesloten cocon en deal in mijn eentje met mijn eigen gevoelens en gedachten, waar ik maar heel weinig van begrijp. Wat ik wel voel is dat het niet fijn is, mijn leven. Maar ik heb niet heel bewust in de gaten hoe ongelukkig ik me voel.
Vanuit mijn afgesloten cocon kijk ik naar de wereld om me heen. Ik zie mensen die blij zijn, mensen die lachen en samen plezier maken. Ik zie mensen die energiek en enthousiast dingen ondernemen. Ik zie dat mensen met elkaar praten en dat ze betrokken zijn bij elkaar. Ik zie het en ik kijk ernaar. Ik maak er geen deel van uit. Ik zie dat het dus ook anders kan, ik verlang daar ook naar. Maar het is iets wat heel ver van me afstaat, het is niet bereikbaar is voor mij. Ik heb geen idee hoe ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen. Ik word er verdrietig van om te zien dat anderen blij zijn en plezier met elkaar maken. Het maakt dat ik me nog meer terugtrek ...
Dit is mijn persoonlijke verhaal en dit heeft mijn leven bepaald. Ik heb met veel professionele hulp mijn isolement weten te doorbreken. Het heeft me gebracht dat ik nu in staat ben wezenlijk in contact te gaan met anderen, vriendschappen te sluiten en een liefdevolle relatie aan te gaan. Dit heeft gelukkig mijn leven heel erg verrijkt.
Eenzaamheid kan verschillende gezichten hebben. Misschien leef je alleen en zou je graag een partner willen. Eenzaamheid is echter niet hetzelfde als alleen zijn. Als je alleen woont kun je je daar prima bij voelen en wil het niet zeggen dat je eenzaam bent. Je kunt daarentegen een liefdesrelatie hebben maar je in die relatie toch heel eenzaam voelen. Of misschien heb je een heel druk sociaal leven met veel vrienden en kun je eigenlijk niet alleen zijn. Ook hier kan eenzaamheid een rol spelen.
Eenzaamheid gaat altijd over geen wezenlijk contact hebben. Niet met een ander maar zeker ook niet met jezelf. Verbinding met onszelf en met andere mensen is wel wat we nodig hebben als mens. Waar we naar verlangen als het er niet is en wat ons gelukkig maakt als het er wel is. Dit begint met in contact komen met wat er in je leeft; je gevoelens, gedachten en je kijk op de wereld. Ieder mens is deze moeite waard.
Mijn ervaringen inspireren me dagelijks om anderen hiermee te helpen