Marije gaat na een ziekteverlof van vier maanden weer voorzichtig aan het werk. Haar baan als officemanager is behoorlijk pittig en ze heeft veel verantwoordelijkheden. De afgelopen jaren heeft ze er steeds meer werk bij gekregen en dat maakte dat ze ver over haar grenzen ging. Lange dagen en veel stress over deadlines maakten dat Marije overwerkt raakte en ziek werd. Er zat niets anders op dan rust nemen en langzaam weer opladen.
In de periode dat ze thuis zit denkt Marije na over hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ze moet voor zichzelf de conclusie trekken dat het probleem niet alleen het werk is. Ze heeft namelijk zelf ook steeds weer “JA” gezegd tegen nieuwe werkzaamheden. Gewoon omdat ze haar werk leuk vindt en “het moet toch gebeuren?!” Ze vraagt zich af wat er gebeurd zou zijn als ze ook eens “NEE” had gezegd ….
Marije heeft een team van medewerkers, als temaleidster is het aan Marije om het werk te verdelen. Ze realiseert zich dat er een aantal fijne collega’s zijn die regelmatig aan haar gevraagd hebben of ze iets van haar konden overnemen. Marije vraagt zich af of ze ooit wel hun hulp heeft aangenomen. Ze moet eerlijk bekennen dat ze dat niet snel doet. “Ach, ik doe het zelf wel. Als ik het eerst uit moet leggen …. heb ik het in dezelfde tijd zelf al gedaan”, denkt ze dan en gaat gauw weer verder.
Ze bespreekt dit met de coach die haar in die periode begeleid. Marije krijgt meer zicht op haar gedachten en tips hoe ze dit anders kan doen. Met het goede voornemen om meer werk aan collega’s te geven en meer hulp aan te nemen gaat Marije weer aan de slag. Ze neemt zich heilig voor: "Vanaf nu doe ik het niet meer alleen!" Ze is inderdaad in staat om anders in haar werk te staan. Het valt haar niet mee om hulp aan te nemen als ze het druk heeft, maar ze doet het wel. Ze wil zeker niet dat het weer fout gaat. Er volgt een rustige periode.
Dan gaat het tussen haar en haar vriend niet goed. Het lijkt erop dat ze uit elkaar groeien en kunnen elkaar niet echt meer vinden. Ze praten er wel samen over, maar krijgen er niet echt een vinger achter. Marije maakt zich zorgen of het wel weer goed komt tussen hen. Het maakt haar verdrietig en gestrest, waar ze vooral ’s nachts last van heeft. Vaak is ze niet goed uitgerust als ze aan de dag begint.
Door de zorgen en vermoeidheid lukt het haar niet meer haar gezonde verstand te gebruiken. Marije valt in haar werk terug in haar oude gedrag; ze neemt meer werk aan dan ze aankan en gaat niet in op hulp die ze aangeboden krijgt. “Ach, het is ook wel lekker om nu hard te werken. Het geeft me afleiding”, zo stelt ze zichzelf gerust.
Zeven maanden later is Marije weer terug bij af, ze zit weer overwerkt thuis. Ze realiseert zich dat ze alleen met haar gezonde verstand er dus niet komt. Dat werkte een tijdje, zolang het goed met haar ging. Maar nu, met de relatieproblemen, werkt het niet meer. Ze is er helemaal klaar mee en wil verder kijken, naar het onderliggende probleem. “Waarom doe ik toch altijd alles alleen?”, is haar grote vraag als ze bij mij sessies komt doen. En daarmee gaan we aan de slag.
We leggen al snel de link naar het gezin waar ze uit komt. Marije was het tweede kind in een gezin van vijf kinderen, zij was de oudste dochter. Haar vader was wethouder in de plaats waar ze woonden. Door zijn drukke en verantwoordelijke baan was hij weinig thuis. Haar moeder combineerde een parttime baan met de zorg voor kinderen en huishouden. Het was een druk en gezellig huishouden, waar beide ouders de kinderen de nodige support gaven als het om school en dergelijk ging, maar waar weinig rust was voor een goed gesprek.
Marije leerde al vroeg dat ze zelf haar boontjes moest doppen en dat deed ze. Ze werd geprezen om haar zelfstandigheid. Als oudste dochter zag ze wat er in het huishouden nodig was en hielp haar moeder zoveel als ze kon.
In de sessies komt Marije weer in contact met haar gevoelens die ze had als klein meisje. Gevoelens waarmee ze toen niet terecht kon bij haar ouders. Ze stond er alleen voor en ze heeft haar gevoelens diep weggestopt. Ze wordt zich ook bewust van de conclusie die ze toen trok als kind: Dan doe ik het wel alleen! En dat is wat ze is gaan doen.
Marije neemt haar inzichten uit de sessie mee in haar dagelijks leven en er ontstaat langzamerhand een verandering van binnenuit, die blijvend is. Het voelt voor Marije of ze nu als vanzelf anders met dit soort situaties kan omgaan. Haar gevoelens van vroeger kan ze niet veranderen, maar ze merkt het nu op als ze hierin geraakt wordt en ze kan er nu voor kiezen om anders te reageren. Ze kan steeds makkelijker tegen collega’s zeggen: “Ha fijn, ik neem je hulp graag aan!” Ze hoeft het niet meer alleen te doen.