Ik herinner me als de dag van gisteren dat het volgende echt tot me doordrong:
Als een ander iets doet of zegt waar ik flink last van heb, dan kan dat zomaar meer over mezelf zeggen dan over die ander.
Dit veranderde echt mijn kijk op mezelf en mijn relaties met de mensen om me heen.
Het is een zaterdag in de zomer, 12 jaar geleden. Jos zegt onze afspraak om samen te gaan eten op het laatste moment af. Het raakt me heel erg. Ik had me zo verheugd op deze avond samen. Bovendien wil ik iets met hem bespreken waar ik nogal mee zit. “Ik moet ook met je praten over iets”, had ik gezegd toen we belden om deze afspraak te maken. Het voelt als een ijskoude douche dat het nu zomaar niet doorgaat.
Jos voelt als een broer voor me. Ons contact is heel open en oprecht, we kunnen echt alles bij elkaar kwijt, we zijn vrienden voor het leven. We hebben elkaar lang niet echt gesproken, zijn allebei druk met ons eigen leven. Ook al willen we het graag, het komt er al maanden niet van om af te spreken. Maar nu is het zover en ik heb er heel veel zin in.
Als Jos me belt dat hij onze afspraak moet afzeggen, schiet ik gelijk op slot en reageer ik nauwelijks. “Oh, oke. Nou jammer.” Ik vraag niet waarom hij afzegt. Daarna kruip ik op de bank en voel ik me boos en verdrietig. Ik kan het haast niet geloven dat Jos dit doet. Ik zie Jos in één klap met hele andere ogen; wat een botterik is hij!
Gelukkig is Jos ook zo’n vriend die twee dagen later bij me op de stoep staat. Mijn reactie aan de telefoon gaf wel aan dat het niet oké voor met mij. Hij ziet mijn boosheid en mijn verwarring en slaat zijn armen om me heen. Hij luistert naar me, waarom ik zo boos ben en wat er zo’n pijn doet. Hij laat me huilen en mijn verhaal doen. "Je bent net als mijn vader, die me zo vaak aan de kant schoof als zijn werk weer eens belangrijker was dan ik!". Jos luistert alleen maar en langzamerhand word ik rustiger.
Dan is er ruimte voor Jos zijn verhaal, over zijn vader die een slechte diagnose kreeg. Over de afgelopen dagen waarin hij zijn ouders bijstond in lastige gesprekken met artsen.
Ik ben verbaasd, ik zie weer die vriend die zo zorgzaam en betrokken is en waar ik op kan bouwen. Ik besef nu dat het helemaal goed was wat hij deed. Ik had mijn vader op hem geprojecteerd en wist niet dat ik daar nog zo’n last van had. Ik bof met deze vriend, die zo goed kan luisteren.
Het is met name deze ervaring die me bracht op het pad van persoonlijke ontwikkeling. Ik wilde alles weten over mijzelf in relatie tot anderen. Hoe werkt dat toch, dat je de wereld ziet zoals je zelf bent? Ik doorliep twee prachtige opleidingen, waarmee ik anderen nu help met de dingen waar zij mee worstelen. Ik ben heel graag voor anderen een Jos.