Als ik 40 jaar ben verbreek ik de relatie met mijn partner. We hebben samen twee jonge kinderen. Het werkt niet meer tussen ons. De dingen waarin we botsen kunnen we niet op een goede en constructieve manier uitpraten. Het leidt niet tot verbetering en conflicten herhalen zich keer op keer. We kunnen elkaar niet meer vinden. Erger nog; we raken gevoelsmatig steeds verder van elkaar verwijderd en doen allebei steeds meer luikjes dicht, wat natuurlijk heel verdrietig is.
Ik bereik een punt waarop ik me machteloos voel, gefrustreerd raak en ik denk: “Dit zal nooit meer goed komen”. Vanuit dat besef kies ik ervoor om alleen verder te gaan. En ik denk: “Dat doe ik wel even!”
Ik voel eerst vooral opluchting. Daarna moet ik in actie komen om het dagelijkse leven met werk en kinderen te organiseren, wat veel van me vraagt. Met de energie die ik nog over heb houd ik mezelf overeind, want ik sta letterlijk te wankelen op mijn benen.
Ik moet mezelf opnieuw uitvinden. Ik voel hoeveel ik in de relatie ontleend heb aan mijn partner. We hebben in ons gezamenlijke leven gebruik kunnen maken van elkaars kwaliteiten. Een aantal dingen die ik lastig vind heb ik lang niet hoeven doen. En ik besef heel goed dat ik mezelf veel meer waard vind mèt partner. Wat ben ik nu dan waard, alleen als mezelf?
Ik word geconfronteerd met mijn beperkende overtuigingen, die me het leven knap lastig maken. Mijn sociale contacten onderhouden is ineens heel lastig, laat staan nieuwe contacten aangaan. Het gevoel van ‘Wie zit er op mij te wachten?’ is levensgroot en ik loop aan tegen mijn grote moeite om ruimte in te nemen. Daar waar ik me hierin eerder lekker verschool achter mijn partner, die hier juist goed in was, voel ik me in mijn eentje heel kwetsbaar staan met al mijn onzekerheden. Ik heb de neiging om me helemaal terug te trekken in mijn schulp en in mijn eigen huis.
Nu, ruim twintig jaar later, besef ik dat mijn nieuwsgierige en onderzoekende instelling me op de volgende vraag bracht: “Waarom loopt alles fout in mijn leven?” En ik besloot deze gedachte en de gevoelens waar ik tegenaan liep serieus te nemen. Er moest echt nodig iets veranderen en alleen zou me dat niet lukken, enkel met mijn gezonde verstand.
Wil je lezen hoe het verder met me ging, lees dan https://www.elsbethstaal.nl/elsbeth
Ik ben blij met de stap die ik toen maakte. Zelfonderzoek heeft me gevormd tot iemand die stevig op haar eigen benen staat. Ik heb er zelfs mijn beroep van gemaakt, persoonlijke ontwikkeling is mijn passie. Maar ik ben vooral heel blij met mezelf en ook mijn minder leuke kanten kan ik omarmen. Mijn contacten met anderen zijn sterk verbeterd, zoveel opener en liefdevoller. Dat gun ik iedereen!