Suus heeft haar leven prima voor elkaar, ze woont na haar scheiding al weer 5 jaar alleen in een mooi ingericht appartement in de binnenstad. Ze heeft niets te klagen, zoals ze zelf zegt. Haar zoon is de deur al uit, haar werk is haar lust en haar leven en ze heeft genoeg hobby’s. Als iemand haar vraagt hoe het met de liefde gaat zegt ze lachend: “Ik heb het te druk voor een relatie!”
Maar als Suus ’s avonds thuis neerploft op haar eigen bank knaagt er iets aan haar. Het is wel erg stil in huis. De maaltijd die ze snel heeft klaargemaakt smaakt haar niet. “Weer zo’n lange avond alleen. Wat is het toch, dat ik altijd weer alleen naar huis ga?” Sombere gevoelens overvallen Suus. Ze vermant zich; “Ik moet niet gaan zitten klagen, ik heb het toch goed?!” Ze schenkt zich een wijntje in en start haar Netflix-serie.
Als Suus na verloop van tijd bij me komt voor een intake heeft haar somberheid grote vorm aangenomen. Ze piekert veel, haar hoofd maalt dag en nacht op volle toeren. Door reorganisatie dreigt ze haar werk ook nog kwijt te raken. Ze heeft zich de afgelopen tijd steeds meer teruggetrokken in haar huis. Ze ziet buiten collega’s nauwelijks mensen en onderneemt weinig. De avonden lijken steeds maar langer te worden. Ze heeft al haar moed bij elkaar moeten rapen om deze stap te zetten en ze komt met de nodige weerstand. Maar ze weet wel heel zeker dat ze zo niet door wil gaan.
Suus wil graag anders maar weet niet hoe ze dat moet doen. “Ik moet het toch alleen doen”, zegt ze bijna verontschuldigend als ik haar vraag wat haar hulpvraag is. En dat wordt de rode draad in onze sessies.
Suus is er diep van overtuigd dat ze de dingen alleen moet oplossen. Haar moeder overleed toen ze 11 jaar was en haar vader sloot zich op in zijn studeerkamer met zijn verdriet. Hij zag niet hoe het met Suus ging. Suus zag het lijden van haar vader en deed haar uiterste best om hem niet nog meer te belasten. Ze probeerde zelf te dealen met haar vragen over leven en dood en met haar verdriet. Ze trok de conclusie dat ze het zelf en dus alleen moest doen. En deze overtuiging nam ze mee haar verdere leven in.
Het kost tijd om Suus haar vertrouwen te winnen. De veiligheid die nodig is om te kunnen komen met kwetsbare gevoelens verloor ze al in haar jeugd. Ze vertrouwt er niet op dat het nu met mij anders zal gaan. Maar stapje voor stapje, in alle rust en aandacht, kan Suus zich ontspannen. Ze durft haar pijnlijke gevoelens en nare gedachten steeds meer toe te laten. Het bange meisje dat er zo alleen voor stond kan alsnog gaan uitgroeien tot een volwassen vrouw die de mensen om haar heen vertrouwt.