Mijn buurvrouw Tine is haar kamer aan het opknappen. Bij het verschuiven van haar oude kast valt een van de deuren eruit. Het lukt haar niet om die er weer in te zetten. Samen met Aafke kom ik haar even helpen.
Tine gaat ondertussen koffie zetten, voor een gezellige vervolg van dit klusje. Met de aanwijzingen van Tine, het doorzettingsvermogen van Aafke en mijn technisch inzicht is de klus snel geklaard. De kast staat prachtig tegen de nieuwe kleur op de muur en het is tijd voor koffie!
We bewonderen de veranderingen in de kamer van Tine en praten over waar ze tegenaan is gelopen bij het klussen. Haar gezondheid gaat achteruit en bepaalde dingen kan ze niet meer zelf. En dat dat het allermoeilijkste is van ouder worden; afhankelijk zijn van anderen. Zeker voor een zelfstandige vrouw als Tine. Het is fijn dat ze hier zo openhartig over is.
Een half uurtje later loop ik tevreden naar huis. We hebben Tine goed kunnen helpen en daarna van de koffie en elkaars gezelschap genoten. En we hebben een goed gesprek gevoerd, waar ik ook van houd, en waar ik nog over loop te mijmeren.
Iemand ergens mee helpen of iemand iets geven geeft me een goed gevoel. Als ik iemand zie tobben zeg ik al gauw: “Zal ik het even doen?” Kleine moeite, snel gedaan. Je helpt een ander ermee en zelf voel je je daar ook goed bij.
Maar kan ik om hulp vragen? Durf ik een ander te vragen om iets voor mij te doen? Kan ik zelf ook ontvangen? Ook ik ben een heel zelfstandig mens, ik kan prima mijn eigen boontjes doppen. Maar wat nou als ik later niet meer alles kan? Hoe ga ik daar dan mee om? Bij de gedachte dat ik dan ook vaker om hulp zal moeten vragen bekruipt me toch lastig gevoel in mijn buik. Om hulp vragen is iets wat ik niet makkelijk kan. Ik begrijp Tine hierin heel goed.
Ik denk aan het goede gevoel dat ik heb als ik een ander help. En ik besluit het om te draaien. Ik gun een ander ook dit goede gevoel. Ik wil een ander ook de ruimte geven om mij te helpen of iets te geven. En tegelijkertijd kan ik dan zelf leren om beter te ontvangen. Kordaat als ik ben besluit ik daar vandaag maar gelijk mee beginnen.
Ik neem mij voor om te beginnen om alle hulp die mij spontaan wordt aangeboden aan te gaan nemen. Het zal nog lastig zijn om niet meer te zeggen: “Nee joh, niet nodig” of “Dat hoeft niet hoor!”. Ik zal op mijn handen gaan zitten en mijn best doen de hulp met een lach te ontvangen.
De volgende stap zal dan zijn dat ik actief om hulp ga vragen. Maar eerst dit maar eens onder de knie krijgen. Het zal vast nog wel eens fout gaan, maar elke oefening is er één. Ik wordt vast een tevreden en dankbaar oudje 😊 Doe je mee?