Esmee is gezellig in de omgang. Ze is er altijd voor in om samen iets te ondernemen. Als je het moeilijk hebt staat Esmee voor je klaar en ze maakt als het maar even kan tijd voor je vrij. Want dat vindt ze belangrijk in een vriendschap, dat je er voor elkaar bent! Als je haar hulp nodig hebt zegt ze al zonder dat je het hoeft te vragen: "Ja hoor, dat doe ik wel even!" Esmee is wat je noemt een ideale vriendin.
Esmee heeft in haar jonge jaren geleerd zich te richten op de behoeften van anderen. Ze gaat daarbij voorbij aan wat ze zelf nodig heeft.Eigenlijk weet ze niet goed wat haar eigen behoeften zijn. Ze offert vaak zich op en voelt zich verantwoordelijk voor alles en iedereen. Als ze weleens een keer ‘nee’ zegt op iets dan voelt ze zich schuldig. En is ze bang dat de ander haar niet meer mag.
Natuurlijk is dit geen bewuste keuze geweest van Esmee. Ze beseft niet echt dat ze dit zo doet. Wel voelt ze zich vaak ontevreden en somber. Maar daar praat ze niet over met anderen. Je kunt het alleen opmaken uit de klagende toon waarop ze praat. Zo vindt het toch stiekem een weg naar buiten.
Esmee groeide op met alleen haar moeder. Haar vader heeft herinnert ze zich niet, hij overleed toen ze drie was. Haar moeder heeft hard gewerkt om Esmee alles te geven wat ze nodig had. In de dagen dat haar moeder hoofdpijn had en een paar dagen in bed bleef leerde Esmee voor zichzelf te zorgen. Ook zorgde ze voor haar moeder, die op die dagen altijd erg verdrietig was. ’s Avonds in bed huilde Esmee zichzelf in slaap, bang dat haar moeder misschien ook wel dood zou gaan.
Esmee ontwikkelde het zorgen voor anderen als reactie op het tekort aan aandacht en liefde dat ze ervaarde als kind. Het was een onbewuste keuze. De kleine Esmee hoopte op deze manier toch nog te krijgen waar ze zo’n behoefte aan had. Dit nam ze op die manier mee haar leven in. Als ze 30 is komt Esmee thuis te zitten met een burn-out. Ze voelt zich erg somber en ontevreden over haar leven, maar heeft geen idee wat er fout is gegaan.
In de sessies in mijn praktijk gaat Esmee zich steeds meer realiseren dat ze vooral goed voor anderen zorgt, maar helemaal niet voor zichzelf. Het wordt een hele zoektocht voor haar om weer in contact te komen met haar eigen behoeften, die ze zolang aan de kant heeft geschoven in haar zorg voor anderen. Maar wat het haar brengt is erg de moeite waard:
Ze neemt steeds meer ruimte in in het contact met anderen en ze deelt de dingen die haar bezighouden. Ook als er niet naar gevraagd wordt. Ze kan een veel betere invulling geven aan haar leven en de somberheid is voorbij. Ze maakt nu een gezondere afweging als iemand haar iets vraagt. Tot haar verbazing wordt het gewoon geaccepteerd als ze ‘nee’ zegt.